Het verdriet van Gouda

Ergens in mei van dit jaar kom ik al scrollend op Facebook een post tegen met een foto waarop 2 mannen en een dame staan. Het lijkt er op dat ze wat te vieren hebben en ik herken meteen op de achtergrond de huizen op de markt in Gouda. Naast de foto staat nog een afbeelding van drie boeken op elkaar gestapeld, getiteld “Het verdriet van Gouda”.

In de tekst van het bericht valt te lezen dat Margriet Marbus de schrijfster is en nieuwsgierig als ik ben naar boeken die mij interessant lijken ga ik op zoek naar wat zij met dit boek te vertellen heeft; de titel is immers intrigerend genoeg.

Ik heb nl. vanaf mijn 2e zo ongeveer tot aan mijn 35e in Gouda heb gewoond, dat boek wil ik dus perse lezen. Na wat gegoogled te hebben en een samenvatting te hebben gevonden besluit ik dat ik dat boek echt MOET hebben. Zoals gezegd; ik heb in Gouda gewoond, ben opgegroeid in de Korte Akkeren en ken de Bockenbergstraat (daar waar de Politie niet durfde te komen zoals in haar boek staat) op mijn duimpje, als ook de binnenstad waar het ‘echte’ leven plaatsvond. Althans, zoals Margriet er tegenaan keek en in haar boek beschreven heeft.

Okay, moet ik hebben en het is NERGENS MEER te koop. Kak, wat nu? De schrijfster zelf dus benaderen en wie weet heeft zij nog wel een exemplaar. Lang leve Facebook want er was snel contact. Alleen, dat boek had Marlies dus ook niet meer. Damn, dikke tegenvaller maar OPGEVEN IS GEEN OPTIE schoot het door mijn gedachten. Wat nu?

Nog voordat ik opnieuw een vraag kon stellen kwam Margriet zelf al met een oplossing, ze zei, “Misschien heeft Unu er nog wel liggen”. Uhhhhhh, ja okay, top, ga ik achteraan. Dus via dat zelfde FB net zo snel contact met Daniël Uneputty gezocht (en gekregen) en jawel hoor, hij had nog wel een exemplaar liggen. Dat resulteerde dus uiteindelijk in een afspraak om dat boek op te halen bij hem.

Maar ja, als je dan naar Unu gaat om een boek op te halen en je weet dat hij een tattooshop heeft op de Wallen; dan ga je dus niet naar hem toe om alleen een kaft met wat bedrukt papier aan de binnenkant op te halen. Dan wil je ook een tattoo van de meester himself.

Zo gezegd en zo gedaan, de afspraak gemaakt om dat boek op te halen en er meteen een tattoo bij te laten zetten door Unu himself. Uiteindelijk resulteerde dat in een geweldige leuke middag waarbij hij aan het werk kon, ik op mijn luie gat op de stoel plaatsnam en we leuk gekletst hebben  over van alles en nog wat.

Een goede afsluiter was wel de opmerking van Unu, “Hou je van scherp? Dan moet je Bali nemen”. Ik had hem namelijk verteld dat we nadien naar Loetje bij CS gingen, een lekker biefstukje in de jus verorberen.

Die Bali was dus inderdaad een aanrader.