Bikers zijn criminelen

Of toch niet?

Als je de media zo eens volgt kun je niet ontkennen dat de Nederlandse overheid bezig is alle bikers in dit land af te schilderen als plunderende, verkrachtende en dope dealende gevaarlijke criminelen. Dat irriteert mij behoorlijk want als je mij niet kent, niet weet dat ik een hardwerkende man (echtgenoot, vader, opa) ben en alleen let op wat ik voor kleding aan heb, op mijn tattoo’s en waar ik op rondrijd; tja, dan zou het zo maar kunnen dat je mij bestempeld als crimineel.

Natuurlijk zitten er tussen al die leren vestjes dragende motorliefhebbers best een aantal die niet zuiver op de graat zijn. Volgens mij een probleem van iedere gemeenschap, organisatie of bedrijf in deze wereld. Ik kan natuurlijk de katholieke kerk en de kleinejongenspiemel betastende priesters opnoemen, of een andere religie noemen waarin men met vesten rondloopt in drukbevolkte gebieden en dan aan koordjes gaat trekken.

Of politici die willens en wetens mensen in diepe doffe en dorre ellende storten wat met één woord ‘toeslagenaffaire’ genoemd wordt. Waarna men dan roeptoetert, “We nemen onze verantwoording en treden af” om vervolgens vrolijk verder te gaan met konkelen en ouwehoeren om er maar voor te zorgen dat ze vooral aan de macht kunnen blijven.

Maar dat doe ik dus niet hè. Ik kijk wel uit, er mocht eens iemand beledigt raken, dan zijn tegenwoordig de rapen helemaal gaar. Nee, waar het mij nu even om gaat is om ook eens positief nieuws te brengen in ‘onze’ biker wereld; die wereld waarvoor de overheid waarschuwt dat het allemaal – laat even het woord allemaal goed tot je doordringen – criminelen zijn waarvoor je als burger bang moet zijn. Vooral die bikers met zo’n leren vestje en allerlei versierselen en uitingen op voor en achterkant. Ik heb dus ook zo’n vestje wat behangen is met datgene wat belangrijk voor mij is; okay, alleen de voorkant dan. Ik geef er in ieder geval wel mee aan wat mijn lust en mijn leven is en wie ik ben.

Vandaag ging ik dus wat boodschappen doen en was als eerste bij de AH. Bike op de stoep geparkeerd en teruglopend met de boodschappen in mijn hand merk ik een man op die naar mijn motor stond te kijken. Hij zag mij en keek mij in aan vol ornaat; met dat vestje dus wat aan. Hij keek weer naar mijn motor, toen opnieuw naar mij en zei, “Daar kun je trots op zijn”. Mijn antwoord, “Dankjewel meneer, dat ben ik ook zeker”.

Vervolgens even een lekker stukkie wezen toeren. Zoals gewoonlijk gestopt bij de Starbucks in Bruchem voor de broodnodige Caramel Macchiato en de meegenomen broodjes genuttigd en vervolgens de tocht voortgezet. Toen ik uiteindelijk bij het pontje in Alem de Maas ging oversteken richting Maren-Kessel en de veervrouw (hele leuke dame, zou zo een keer mee achterop mogen) kreeg ik het volgende compliment van die dag te horen.

Nadat ze mijn 40-rittenkaart had geknipt bleef ze even staan en er verscheen al kijkend naar mijn motor een glimlach op haar gezicht, “Dit is toch geweldig mooi om te zien”. Ook hier weer was mijn reactie een welgemeend dankjewel en hebben we nog even gebabbeld hoe geweldig fijn het is om motor te rijden. Haar rijbewijs halen zat er niet meer in zei ze nog, maar ze had wel eens achterop meegereden en vond het geweldig. Een uitnodiging van mijn kant is uitgebleven – hoewel ze het zeker waard was – want dat ga ik thuis niet zomaar uit kunnen leggen.

Aan het (bijna) einde van de rit nog even bij de Landwinkel van onze lokale boer binnen gegaan voor de laatste boodschapjes. Voor mij staat een dame bij de kassa met haar zoontje, ik schatte het manneke een jaar of 5. Eenmaal buiten ziet hij mijn motor staan en kan zijn ogen er niet van afhouden. Ik merk het op en lach hem en zijn moeder toe. Zijn moeder lacht terug en zegt, “Hij vind het helemaal geweldig die motoren”. Op dat moment doe ik mijn helm al op en ik zie dat ventje zijn handen naar zijn oren doen alsof hij het geluid niet gaat waarderen. “Hij is wat angstig voor het geluid, ze maken soms zoveel herrie” zegt zijn moeder nog.

Ik start de motor en kijk naar het ventje benieuwd als ik ben naar zijn reactie. Zijn handjes blijven nog op zijn oren maar hij lijkt het geluid niet te erg te vinden. Ik zwaai naar hem en zijn moeder en ik zie na een klein twijfel zijn linkerhandje van zijn oor af komen, gevolgd door een dikke glimlach en hij zwaait terug. “Nou, nou, je hebt punten gescoord” hoor ik zijn moeder nog zeggen. Ik groet haar en de kleine man nog een keer en rijd weg.

Al rijdend denk ik dan, “Er bestaan gelukkig nog mensen zonder vooroordelen die niet meteen een crimineel op twee wielen zien”.