Old School dingen

Ik zag een – uiteraard Old School bedoelde – foto op Facebook opduiken en werd door mijn herinneringen teruggeworpen in de tijd naar een eveneens Old School gebeurtenis.

Ergens in begin 1982, op een maandagochtend vanuit Gouda op de motor richting de Generaal Spoorkazerne in Ermelo. Op de linkerbaan over de A28 auto’s passerend met een vaartje van zo’n 130 kilometer per uur. De snelweg was mooi droog, sneeuw lag aan de zijkanten hoog opgestapeld. Het was hartje winter en teringkoud, ik schat dat de temperatuur zo rond de 2 graden lag.

Je hoort het gebrul van je machine en dan ineens niks meer. Stilte. De auto’s gingen steeds sneller en ik heel snel steeds langzamer. Snel mijn motor naar de rechterkant gestuurd en de vluchtstrook dan maar op. Dood. Lady, mijn eigen trouwe Honda CB400F, mijn eerste machine was dood. Deed niks meer. Vervolgens dat ding naar de parkeerplaats ergens tussen Zeist Amersfoort geduwd.

Zo’n parkeerplaats zonder tankstation, waar je dus nergens even een bak koffie kunt halen om je op te warmen en voor je handen op temperatuur te krijgen. Eerst maar eens op onderzoek uit en al vrij snel kwam ik er achter dat mijn contactpunten waren afgebroken. Mijn motor bevatte een setje van twee en ze lagen allebei los beneden in de afdekkap.

Geel praatpaaltje opzoeken dus, want het was 1982. Dat betekent geen mobiele telefoon en op die fucking parkeerplaats stond natuurlijk ook geen telefooncel. Enfin, weer tig metertjes gewandeld en de ANWB Wegenwacht was onderweg. Eenmaal aangekomen begint die chauffeur als eerste te zaniken dat ik geen lid ben. Ik discussiëren met die gast waar dat op sloeg en dat ik dat onzin vond. Ik stond zo’n beetje te bevriezen en moest weer op pad, dat was voor mij het allerbelangrijkste. Lang verhaal kort; hij hield voet bij stuk en ik moest dus a) terstond lid worden of b) het zelf verder maar uitzoeken.

Ik had geen zin in verdere discussie, mijn lichaamstemperatuur was inmiddels sterkt gedaald tot gevoelsmatig ergens onder de 30 graden en mijn humeur had het kookpunt van water inmiddels bereikt. Ik tekende het lidmaatschapsformulier en de machtiging tot automatische incasso, kon hij in ieder geval verder met zijn werk en mij weer op weg helpen. Ik vertelde hem dat ik het euvel zelf al gevonden had en of hij er even twee nieuwe op wilde zetten. Zijn reactie, “Tja, die heb ik niet bij mij. Ik heb de wagen vol met spullen voor auto’s. Dit is zo iets specifiek voor motoren, die van auto’s passen daar niet op.”

“En nu?” vroeg ik. “Ik kan straks even naar Zeist rijden, naar een motorzaak om te kijken of ze dit type contactpuntjes daar hebben”, was zijn antwoord. “Maar de winkels gaan wel pas om 9 uur open”, voegde hij er aan toe. Het was godsamme inmiddels een uur of 8 denk ik en normaal gesproken moest ik op dat tijdstip al op appèl staan voor ons compagniegebouw. Nu stond ik ergens in de fucking-kou bevroren fikken op te lopen en moest ik minimaal nog anderhalf uur wachten tot die gast in Zeist mijn nieuwe contactpunten had gekocht en terug zou keren hier naar Siberie-aan-de-A28.

Toen mijn tenen zo ongeveer de fase amputatie-waardig hadden bereikt en mijn vingers niet veel verder van die fase af waren, kwam daar het Wegenwacht-mannetje aangereden. “Zo zeg, die dingen zijn duur trouwens”, zei hij en of ik even 25 gulden wilde afrekenen, want die had hij voorgeschoten. Nou moet je weten dat contactpuntjes voor auto’s in die tijd volgens mij gemiddeld zo’n 6 gulden kostte. Dat duur was dus het understatement van de dag wat mij betreft.

“Maar ik ben toch zojuist lid geworden?” vroeg ik aan die gast. “Ja, dat wel, maar dat is alleen voor mijn diensten, voor materiaal moet je zelf de kosten dragen”, was zijn antwoord. Op zich logisch natuurlijk maar 25 piek was voor mij op dat moment weer tientallen biertjes minder in de compagniesbar. Maar goed, die gast gaat aan het werk, schroeft de beschermkap weer los, doet het doosje met de contactpunten open en kijkt even heel verbaasd voordat hij zegt, “Huh? Zulke heb ik nog nooit geplaatst. Zou ook niet weten hoe ik ze moet afstellen.”

Ik kan je vertellen dat de vulkaan zoals die zich nu op La Palma gedraagt, een lawine van sneeuw en ijs is vergeleken bij mijn humeur op dat moment. Verstand op nul, blik op oneindig, flink in je handen blazen en wrijven om op te warmen en ontiegelijk geïrriteerd zeggen, “Kom maar hier, dan doe ik het zelf wel. Heb je voelermaatjes wel bij je?”. Na een tiental minuten met koude vingers die krengen er op gekregen en afgesteld, geprobeerd Lady weer te starten en hopla, op naar Ermelo. Ik deed mijn helm weer op, handschoenen aan en voordat ik wegreed zei ik nog tegen hem, “Zo, heb je goed gekeken hoe moet? Dan heb je tenminste weer wat geleerd vandaag”.

Die automatische incasso voor dat lidmaatschap heb ik uiteraard gestorneerd.