hansbelt.com

Contactloos

Published: (Updated: ) in Geen categorie by .

Steeds meer wordt onze maatschappij een contactloze maatschappij. Daarmee bedoel ik overigens niet de technische vooruitgang waardoor je met je smartphone alleen nog maar langs een betaalautomaat hoeft te wandelen en er wordt geld van je rekening afgeschreven. Of het feit dat steeds meer pakketbezorgers, ongetwijfeld nog steeds volop angstig om met het Covid-19 virus te worden besmet, de pakjes die je hebt besteld van ongeveer 10 meter afstand voor je voordeur neer flikkeren om vervolgens in allerijl in hun busje te springen en er vandoor te scheuren. Een enkeling daargelaten die het aandurft om 2 seconden extra van zijn leven te riskeren door eerst nog aan te bellen.

Vandaag was weer eens een dag dat ik naar hartje Utrecht moest, geen zin had om de motor te pakken. Ik was nog steeds wat duf en moe van de autorit van gisteren van zo’n 11 uurtjes vanuit Oostenrijk en als motorrijder kun je maar beter fit en uitgerust zijn, het is al gevaarlijk genoeg op de weg met al die debieltjes en hun mobieltjes in die kooien op 4 wielen tegenwoordig.

Enfin, naar de motorbeurs; eerst met de sprinter van Oss-West naar Den Bosch Centraal om vervolgens over te stappen op de Intercity naar Schiphol met een tussenstop in Utrecht Centraal. Op het perron dacht ik nog even dat de werkweek was uitgebreid, tijdens onze vakantie aan de Walchsee in Oostenrijk, naar zes dagen. Teringjantje wat was het druk. Eenmaal allemaal ingestapt en opeen geperst op het balkon, zoals dat volgens mij heet, viel mij het volgende op; er stonden en zaten zo ongeveer 25 mensen bij elkaar.

Eentje stond in het ronde te kijken (ik zei de gek), twee – volgens mij studenten maakt niet uit wat en lid van Minerva – stonden te praten en af en toe te naar foto’s van mooi rond gevormde dames te kijken. Ongetwijfeld zullen daar een paar schunnige opmerkingen over gemaakt zijn maar hé, ik kijk wel af (zoals vroeger ook op school) maar ben geen luistervink hè. Overigens was het nogal lastig om niet te zien wat anderen op hun smartphone aan het doen waren want ik ben 1,97 mtr. en de rest was minimaal een kop kleiner die bij mij in de buurt stonden.

Ook de dame die vlak bij mij stond, ik schatte ze ergens tussen de 30 en 35, die alleen maar anime filmpjes stond te kijken. Je weet wel, die filmpjes waarin Japanners alleen maar ronde ogen hebben in plaats van die spleetjes. Of is dat al weer te woke? Anyway, zo in het rond kijkend zag ik naast mij zelf en die twee studenten nog twee vriendinnen met elkaar praten en een echtpaar wat vlakbij mij zat die ook een gesprek voerde.

De rest was te druk om hun nekwervels een flinke optater te geven door continu op hun smartphone te kijken en daar zaten zelfs twee stelletjes tussen die al dan niet getrouwd waren. Eerst dacht ik nog, “Tjesus, hoe dood kan je relatie zijn zeg?”, toen ik besefte dat ze ook wel eens druk met elkaar in gesprek konden zijn; via Whatsapp dan natuurlijk.

Contactlozer dan contactloos kon niet meer en ik was blij om de trein uit te kunnen stappen om mij naar de Jaarbeurs te begeven om met gelijkgestemde motorfielen lekker te kunnen ouwehoeren over de passie en levensstijl die ons tot één grote familie maakt. Een flinke drukke beurs was het en heb weer veel mooie dingen gezien (Royal Enfield is toch wel heel bijzonder mooi hoor), leuke mensen ontmoet en lekker gekletst en na een tijdje vond ik het welletjes en begaf ik mij weer richting station voor de terugreis.

Eenmaal in de trein gezeten kwam er (volgens mij dan) een man met zijn zoon tegenover mij zitten en raakte druk in gesprek met elkaar. Luistervinken doe ik nooit zei ik al maar dat ging ook niet echt want volgens mij spraken ze Turks en verder dan “een Durum zonder vlees graag” kom ik niet als ik een rol bestel bij onze plaatselijke Kebabzaak. Toch niet weer al te woke hè?

In Culemborg stapten de twee heren uit en daar was ze dan, mijn redding. Waar ik in de ochtend al mijn hoop op een normale mensheid was verloren omdat werkelijk waar bijna iedereen tegenwoordig met gebogen hoofd loopt, zit, staat, ligt, etc. etc., niet van verdriet of zo maar vanwege het allerbelangrijkste wat er schijnt te zijn op TikTok, Facebook, Insta en vast nog meer (A)sociale media die ik niet ken, was ze daar ineens.

Een jong meisje, beetje punk op gemaakt met pastel roze haar en opvallen veel ‘Hello Kitty’ op haar tas en schoenen en ze ging tegenover mij zitten. “Hallo” zei ik en ze beantwoorde dat met een dikke glimlach en een “Hoi” terug. Ze deed haar jas uit, haar tas open en pakte een boek. Ja je leest het goed, een boek en geen smartphone. Nadat ze een minuut of tien had zitten lezen klapte ze haar boek dicht en deed het weer in haar tas. Nu komt het dacht ik en gaat ze haar smartphone pakken en TikTokken of zo.

Niet dus. Ze keek mij aan, zette nog een keer die glimlach aan en zei, “Coolle tattoo’s heb je”. “Dankjewel” zei ik en vroeg haar of ze zelf ook tattoo’s had. “Eentje ja, een kleintje en waar niemand hem ziet”. Vervolgens was ik in staat om de op dat moment meest voor de handliggende retorische vraag te stellen, “Wat heb je laten zetten?” om dat vervolgens beantwoord te krijgen met “Een Hello Kitty”.

Ik schoot in de lach en zei, “Tja, hoe kan het ook anders”. We hebben nog tot aan station Den Bosch Centraal lekker zitten kletsen over tattoo’s, of dat nou eigenlijk pijn doet en het leukste wat ze zei was dat ze al vanaf haar zesde gek is op Hello Kitty, ze altijd al wist dat ze later een tattoo wilde daarvan en uiteindelijk vorig jaar voor haar 18e verjaardag dit als kadoo had gekregen van haar ouders. En het moest een kleintje zijn want ze wilde eerst wel eens weten of dat nou pijn doet, al die naalden die zich in je lijf duwen waarna je huid gevuld wordt met inkt. Ik heb iemand het woord tatoeëren nog nooit zo leuk en mooi horen omschrijven.

In Den Bosch stapten we allebei uit, zij moest naar Tilburg en ik naar Oss. We wensten elkaar een prettige reis verder en weg rende ze, het perron af en de roltrap op snel langs de andere mensen naar een ander perron. Weg was ze, dat jonge ding waar ik een gaaf contactmomentje mee had; een gesprek in de trein waar de rest met het hoofd gebogen zat en zijn of haar nekwervels te verbuigen zodat de fysiotherapeut weer aan het werk kan. Behalve bij dat meisje, die mijn mooiste moment van de dag was.

Dankjewel meisje, ik wens je een mooie contactvolle toekomst.